 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Трыпціх Чырвонага касьцёла
|
Айцу Уладыславу Завальнюку
#І
Чырвоны касьцёл
З Чырвоным касьцёлам на «ты»
Вятры,
Што лятуць з Бэтлеему.
І рупіць прачыстаму небу
Дзяліць зь ім сьвятло мілаты.
Гасподзь яго верніцы ў сон
Паслаў
Як абраз летуценны.
Імёны Сымона й Алены
Вяльмуе прарочысты кон.
Бажэе ў вякох небадол.
І душы жагнае трывога.
У цемначы тлуму людскога
Сьвітае Чырвоны касьцёл...
#ІІ
Не згінаючыся...
Нарог нашай памяці
Мусіць араць
Аблогу зьніклівасьці
Ў высілках лютых.
Каб прывіднай радасьці
Усьлед пазіраць,
Прыходзім у стомлены сьвет
У пакутах.
Ля зорак спагадлівых
Грэецца лёс,
Для душ нашых зьвіць
Намагаецца путы.
Крыжовы шлях,
Што пракладваў Хрыстос,
Нанова для кожнага
Значаць пакуты.
І кожны зможа
Сябе знайсьці,
Мець сподзеў,
Што Госпадам будзе пачуты,
Калі ён здолее
Ў гэтым жыцьці
Прайсьці, не згінаючыся,
Праз пакуты...
#ІІІ
Нябёсы веры
Нябёсы веры
Трымаюць сьвет.
Зьнявер’е горбіцца валунамі.
Зямныя дні,
Як вясновы цьвет,
Спадаюць,
Каб паўтарыцца снамі.
Нябёсы веры
У вышыню
Кіруюць годна
Думкі й пагляды.
І зорным зернем
Поўніць сяўню
Сьвітаньню рупліваму рады.
Вачэе мудрасьць.
І сьлепне зло.
У хаце споведнай –
Насьцеж дзьверы.
І апранаюць душу ў сьвятло –
Каб не азябла –
Нябёсы веры...
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
